به گزارش مبشرین، ۱. نذری دادن در ماه محرم تنها یک هزینه مادی نیست، بلکه یک سنت دیرینه و عمیقاً معنوی است که پیوندی ناگسستنی با فرهنگ شیعه دارد. این کار علاوه بر تأمین غذای نیازمندان، نمادی از ایثار و همبستگی اجتماعی است و یادآور فداکاری امام حسین(ع) و یارانش در روز عاشورا است. تبدیل نذری به کمک نقدی، این جنبه‌های نمادین و فرهنگی را کمرنگ می‌کند.
۲. نذری‌های محرم تنها به فقرا اختصاص ندارد، بلکه همه مردم از هر قشر و طبقه‌ای را شامل می‌شود. این کار باعث می‌شود افراد زیادی در یک سنت مشترک مشارکت کنند و فضای معنوی و اتحاد اجتماعی ایجاد شود. اگر صرفاً کمک نقدی به فقرا صورت گیرد، این حس اشتراک و همدلی از بین می‌رود.
۳. بسیاری از نذری‌ها در واقع همان کمک به فقرا است، چرا که نیازمندان نیز از این غذاها بهره می‌برند. علاوه بر این، نذری دادن اقتصاد محلی را رونق می‌بخشد، از کشاورزان و دامداران حمایت می‌کند و برای بسیاری از افراد، فرصت شغلی ایجاد می‌کند. این آثار مثبت اقتصادی و اجتماعی با کمک نقدی محقق نمی‌شود.
۴. در اسلام، هم کمک نقدی و هم اطعام، هر دو مورد تأکید قرار گرفته‌اند، اما هر کدام جایگاه خود را دارند. نذری‌های محرم تنها یک اقدام خیریه نیستند، بلکه نوعی عزاداری و زنده نگه داشتن شعائر دینی محسوب می‌شوند. امام حسین(ع) نیز در روز عاشورا به اطعام یاران و حتی دشمنان پرداخت، که نشان‌دهنده اهمیت این سنت است.
۵. به جای نفی نذری‌ها، بهتر است به بهبود کیفیت و مدیریت آن بیندیشیم. می‌توان همزمان از اسراف جلوگیری کرد، به نیازمندان کمک نقدی نیز رساند و نذری‌ها را به شکلی سازمان‌یافته توزیع نمود. اما حذف کامل این سنت، به بهانه‌های اقتصادی، به معنای از دست دادن بخشی از هویت فرهنگی و دینی ماست که قرن‌ها است پابرجا مانده است.